چهار روش جهت استفاده دولت های محلی و ملی از متاورس

وقتی نوبت به پذیرش فناوری‌های جدید می‌رسد، دولت‌ها همیشه سریع عمل نمی‌کنند. اما نمونه‌های جالبی از دولت‌ها دیده شده مبنی بر اینکه در متاورس ظاهر می‌شوند و فناوری‌های مرتبط با متاورس مانند واقعیت مجازی و نسخه دیجیتال را به کار می‌گیرند. در این مطلب به بررسی چهار روش جهت استفاده دولت های محلی و ملی از متاورس می پردازیم.

۱٫ راه اندازی سفارتخانه ها و دفاتر دولتی متاورس
به گزارش سرویس بین الملل پایگاه خبری عدل البرز به نقل از  forbes ، پلتفرم‌های متاورس فراگیر مانند Decentraland و Roblox در حال حاضر شامل فروشگاه‌ها، سالن‌های کنسرت، گالری‌ها و حتی کازینو هستند. پس چرا نباید سفارتخانه ها و ادارات دولتی هم در متاورس داشته باشیم؟ دولت باربادوس در حال حاضر به این مورد فکر می‌کند و یک سفارت دیپلماتیک در پلتفرم متاورس Decentraland راه اندازی می‌کند.

وزارت اقتصاد امارات متحده عربی در حال افتتاح دفتر مرکزی خود در متاورس می باشد و این دنیای دیجیتال را به عنوان “آدرس سوم” (بعد از دو دفتر فیزیکی در ابوظبی و دبی) معرفی کرده است. دفتر مرکزی مجازی، به شکل یک ساختمان چند طبقه می باشد که هر طبقه عملکرد متفاوتی دارد (از جمله فضای کنفرانس مجازی و اتاق های جلسه).

بازدیدکنندگان مقر مجازی، در بدو ورود بلیط می گیرندف این اقدام باعث می شود تا یک کارمند دولتی به آنها در متاورس بپیوندد.

بازدیدکنندگان در مقر مجازی چه کاری می توانند انجام دهند؟ به گفته این وزارتخانه، بازدیدکنندگان می توانند اسناد الزام آور قانونی را در متاورس امضا کنند. در نتیجه نیازی به سفر به یکی از مکان های فیزیکی وزارتخانه ندارند.

۲٫ ایجاد نسخه های دیجیتالی شهرها و سیستم های عمومی

نسخه های دیجیتال در حال حاضر برای مدل‌سازی انواع اشیا، سیستم‌ها و فرآیندها – به ویژه در دنیای تولید – استفاده می‌شوند. در زمینه دولت، از همین فناوری می توان برای مدل سازی سیستم های حمل و نقل عمومی، در دسترس بودن پارکینگ، جریان ترافیک، مصرف انرژی، مدیریت زباله، امنیت و سایر موارد استفاده کرد. به عبارت دیگر، نسخه های دیجیتال می‌توانند ابزار ارزشمندی برای برنامه‌ریزی شهری باشند و به مقامات این امکان را می‌دهند تا خدمات شهری را دقیقاً – بر اساس داده‌های جمع‌آوری‌شده در دنیای واقعی – نقشه‌برداری کنند و خدمات عمومی را ارتقا دهند.

این امر ذاتاً با مفهوم شهرهای هوشمند مرتبط می باشد، شهرهایی که از داده ها و فناوری های نوآورانه (مانند هوش مصنوعی، نسخه های دیجیتال و اینترنت اشیا) برای افزایش کارایی و بهبود زندگی ساکنان استفاده می کنند. نسخه های دیجیتال می توانند نقشی حیاتی در تحول دیجیتالی هر شهری ایفا کنند، زیرا به مقامات اجازه می دهند تا آنچه را که در شهر می گذرد به صورت بلادرنگ تجزیه و تحلیل کنند و راه حل های مختلف را در نسخه دیجیتال قبل از ایجاد تغییرات در دنیای فیزیکی تست کنند.

شانگهای یک نمونه درخشان از یک شهر نسخه دیجیتالی می باشد. نسخه دیجیتالی شهر ۱۰۰٫۰۰۰ عنصر از جمله ترافیک جاده، اندازه و موقعیت ساختمان‌های آپارتمانی و زیرساخت شارژ دوچرخه الکترونیکی را مدل‌سازی می‌کند. این مدل برای برنامه ریزی خدمات عمومی استفاده می شود اما همچنین می تواند برای شبیه سازی اثرات بلایای طبیعی، مانند سیل جهت کمک به برنامه ریزی واکنش به حادثه استفاده شود.

نسخه های دیجیتال فقط برای برنامه ریزی و پیش بینی مفید نیستند.  آنها همچنین می توانند برای ایجاد یک نسخه دیجیتالی از یک شهر (یا هر محیط دیگری) در متاورس برای اهداف تفریحی و گردشگری استفاده شوند. در این محل ها، مردم از سرتاسر جهان می توانند با کمک یک هدست واقعیت مجازی از آنها دیدن کنند و لذت ببرند. در سال ۲۰۲۲، مقامات دبی اعلام کردند که قصد دارند یک شهر نسخه دیجیتالی دبی ایجاد کنند. یک دبی مجازی که در آن ساکنان و بازدیدکنندگان به طور یکسان قادر به کشف گنجینه های فراوان شهر خواهند بود.

۳٫ اتخاذ فناوری های متاورس در ارتش

از آنجایی که دفاع بخش بزرگی از بودجه بیشتر دولت‌ها را تشکیل می‌دهد، نمی‌توانیم کاربردهای نظامی بالقوه فناوری متاورس را نادیده بگیریم. در بیشتر موارد، استفاده از واقعیت افزوده (AR) و واقعیت مجازی (VR) برای ارتقای آموزش پرسنل نظامی و عملیات در این زمینه متمرکز می شود.

به عنوان مثال در آموزش، نیروی دریایی ایالات متحده، یک پلتفرم واقعیت افزوده به نام TRACER (یا به عبارت کامل Tactically Reconfigurable Artificial Combat Enhanced Reality) را در مرکز نیروهای امنیتی در کارولینای شمالی آزمایش کرده اند. این سیستم بیشتر با استفاده از تجهیزات بازی موجود در بازار و یک اسلحه شبیه‌ساز ساخته شده که تکانه‌های واقعی را تجسم می‌کند، به افراد آموزش‌دهنده اجازه می‌دهد تا سناریوهای آموزشی مختلفی را ایجاد کنند که بر روی محیط های واقعی قابل اجرا هستند.

در شرایط عملیاتی، منطقی ست که راه حل های واقعیت افزوده ترکیبی مفیدتر از واقعیت مجازی باشند. (شما واقعاً نمی توانید انتظار داشته باشید که سربازان با استفاده از هدست های واقعیت مجازی در جنگ دست بکار شوند.) در سال ۲۰۲۰، ارتش ایالات متحده اعلام کرد که بر روی ۴۰۰۰۰ جفت عینک واقعیت ترکیبی سرمایه گذاری کرده است (که برای تجهیز ۱۰ درصد از سربازان کافی می باشد).

عینک IVAS (سیستم تقویت بصری یکپارچه) که از فناوری هولولنز مایکروسافت گرفته شده است، اطلاعات حیاتی را نمایش می دهد و برای کمک به سربازان در شناسایی نیروهای دشمن و تصمیم گیری سریعتر طراحی شده است. به علاوه، این عینک مجهز به حسگرهای حرارتی و کم نور می باشد تا به کاربر کمک کند که در تاریکی ببیند. آنچه در مورد چنین سیستم‌هایی بسیار مهم است، این است که استفاده از آنها بسیار بصری‌تر و آسان‌تر از سیستم‌های دستی می باشد که می‌تواند حواس کاربر را پرت کند.

۴٫ وضع قوانین در متاورس

فرقی نمی کند که دولت‌ها فناوری‌های متاورس را بپذیرند یا خیر، در هر صورت، آنها نمی‌توانند تأثیر بالقوه متاورس را بر جامعه نادیده بگیرند. از آنجایی که مردم زمان بیشتری را در فضاهای مجازی فراگیر می گذرانند، کاملا مشخص می باشد که متاورس جنبه های اساسی زندگی روزمره را تغییر خواهد داد. بنابراین، حداقل دولت‌ها باید قوانینی را بخاطر آنچه که در متاورس اتفاق می افتد، در نظر بگیرند. مثلاً اینکه چه اقدامی در متاورس جرم محسوب می شود؟ و فضاهای مجازی تحت کنترل کدام حوزه های قضایی قرار می گیرند؟

پایان پیام/